To mogło być naprawdę dobre kino. Doborowa obsada z przebojowym Michaelem Keatonem na czele. Plus ciekawy pomysł na fabułę. Przez chwilę zapachniało nawet "Matnią" Polańskiego! Film zaczyna się obiecująco, po czym grzęźnie na mieliźnie i zaczyna wręcz drażnić infantylnością. Keaton z cynicznego, intrygującego czarusia przeistacza się w kolejnego ekranowego psychola, pozorującego inteligencję i spryt, który - nie mamy najmniejszych wątpliwości - skończy tak, jak zawsze kończą jego koledzy. Szkoda, bo przy talencie tego aktora to mogła być bardzo udana, mocna kreacja. Niestety, nie dano mu się rozbujać.

Mało zaskoczeń, dużo za to durnych i bzdurnych ozdobników. Po co właściwie pałętają się tam te karaluchy czy jakieś podobne robactwo? Po co te irytujące zabawy żyletką w mroku? Takie nieudolne pompowanie atmosfery razi tylko sztucznością i naiwnością. Po co ten niesympatyczny kolega Hayesa i po co ta jego tajemnicza kobieta, skoro nic właściwie nie wnoszą do filmu? Historia okazuje się rozbrajająco banalna, a jej uczestnicy za mało sugestywni, by zaciekawić; zwłaszcza Modine prezentuje się tutaj fatalnie (chociaż z drugiej strony można przyjąć, ze odgrywanie krewkiego głupka dosyć dobrze mu wychodzi). Są dwa plusy: całkiem dobra muza (ratująca nastrój!) i przyjemny głosik Melanie Griffith. Reszta tapla się w pospolitości.